Nachtmerrie

Vanochtend werd ik wakker door een snurkende vrouw (14 juli). Ontzettend charming. Ik kan er zelf ook wel wat van maar dit was niet te evenaren. Toch raakte we aan de praat. Het enige aan spullen wat ze had was de koffer die ze bij zich had. Ze reist de hele wereld over, waardoor ze geen huis nodig heeft. Op het moment dat ik haar aansprak was ze druk aan het typen. Na negen maanden de Volvo Oceanrace achterna gevlogen te hebben, was ze druk bezig met het schrijven van een boek.  Het vrouwenteam van de Volvo Oceanrace dit jaar zal het hoofdonderwerp zijn vertelde ze. Na vaak op elkaars tas te hebben gelet moest ik weer mijn lievelingetje inchecken en al snel kon ik ook boarden. Voor de geïnteresseerden in het onderwerp van het boek, het komt ik oktober uit. (Ik heb wel een linkje voor diegenen).
Mijn grootste nachtmerrie van vannacht ging over mijn gemoedstoestand in een vliegtuig waar ik het in m'n vorige blog ook al over had. Die nachtmerrie werd werkelijkheid toen ik op mijn stoelnummer 14b plaatsnam. De dikste man die je kunt bedenken zat naast me en hing voor de helft over mij heen. De stoel achter me werd bezet gehouden door een verschrikkelijk opstandige kleuter met driftbuien. Mijn reis kan niet beter. Verder stond ik wel versteld van het negen stoelen brede vliegtuig met eigen tv en twee opladers. Dat maakt alles nog een beetje goed. 

'S ochtends toen ik mijn lieveling van de band wilde halen zat een band van mijn fightbag in de band verstrengeld. Ik kreeg hem totaal niet los en vijf minuten later stonden drie Thaise mannen van het vliegveld aan mijn tas te trekken om hem los te krijgen. Uiteindelijk was het een vrouw die mijn tas los heeft weten te krijgen. Toen ik de aankomsthal achter me had gelaten kreeg ik tientallen malen een aanbod om met de taxi naar Khao San Road te gaan. Dit leek me te makkelijk en ik wilde mezelf een beetje uitdagen. Uiteindelijk heb ik me met de trein, metro en tuktuk naar Khao San Road verplaatst. Ik verblijf nu in DIO Guesthouse (voor de bezorgde mensen).